در سال ۲۰۱۲ میلادی می توانستید یک پردازنده چهار هسته‌ای و هشت رشته‌ای با فرکانس کاری پایه ۳.۵ گیگاهرتز و فرکانس توربو ۳.۹ گیگاهرتز بخرید. در سال ۲۰۱۸ هم می‌توانستید پردازنده‌ای با فرکانس کاری پایه ۳.۵ گیگاهرتز و فرکانس توربو ۳.۹ گیگاهرتز بخرید که این بار ۱۶ هسته و ۳۲ رشته پردازشی داشت. این پردازنده Threadripper 2950x بود و با قیمتی دو برابر بیشتر از قیمت Core i7-3770K سال ۲۰۱۲ از راه می‌رسید.
دقیقا چه اتفاقی دارد می‌افتد؟ آیا براساس قانون مور که در سال ۱۹۷۵ مطرح شد و می‌گوید تراکم ترانزیستوری روی یک مدار، هر دو سال دو برابر می‌شود، نباید پردازنده سال ۲۰۱۸ با فرکانس کاری ۲۸ گیگاهرتز کار می‌کرد؟ بله، می‌توانید اکنون یک پردازنده i9 با فرکانس ۵ گیگاهرتز بیابید، اما پردازنده Core i3-10100 اینتل در سال ۲۰۲۰ همراه با چهار هسته و هشت رشته از راه می‌رسد و با فرکانس ۳.۶ و ۴.۳ گیگاهرتز، همچنان مشخصاتی مشابه پردازنده i7 سال ۲۰۱۲ دارد.
بنابر قانون مور، پرفورمنس کامپیوترها باید در هر دو سال دو برابر شود، اما این بیشتر از اینکه یک قانون باشد، یک خط مشی است. و می‌توان با قطعیت کامل گفت که این روزها دیگر چنین سطحی از پیشرفت مداوم را شاهد نیستیم. حال این سوال مطرح می‌شود که چرا این رکود پرفورمنس اتفاق افتاد و در آینده می‌توانیم منتظر افزایش پرفورمنس کامپیوتری در چه حوزه‌ای باشیم؟
این سوال ذهن برخی از مستعدترین اذهان MIT را به خود مشغول کرده و آن‌ها در یکی از شماره‌های ژورنال Science پرسیده‌اند که: «چه چیزی بعد از قانون مور، پرفورمنس کامپیوتری را به پیش می‌راند؟»
نویسندگان یکی از عوامل بروز مشکل را، اتکای طولانی‌مدت اینتل بر پروسه ۱۴ نانومتری از سال ۲۰۱۴ دانسته‌اند، اما این تنها عامل نیست. آن‌ها می‌گویند روند مینیاتوری کردن سخت‌افزار، بهرحال یک روز به پایان می‌رسید. آن‌ها در بخشی از مقاله خود می‌گویند «اگرچه تکنولوژی نیمه‌هادی احتمالا قادر به دستیابی به ترانزیستورهای حتی ۲ نانومتری باشد، روند مینیاتوری کردن احتمالا با دستیابی به ۵ نانومتر متوقف شود و دلیلش، بازده نزولی است.» همینطور که به ابعاد اتمی نزدیک‌تر می‌شویم (یک اتم سیلیکون ابعادی معادل ۰.۱۴۶ نانومتر دارد)، هزینه تولید به شکل چشمگیری افزایش می‌یابد.
منبع:
روی تاریک هوش مصنوعی؛ یک مرد پس از 6 هفته صحبت با چتبات، خودکشی کرد